ముమ్మరమైన పంట — ఒక రైతు కథ

ముమ్మరమైన పంట — ఒక రైతు కథ

రైతన్నకి పేరు నడిపి. పాత కంచు మెతుకు మంచంపై ప్రతి రాత్రి ఆయనంతా ఆ నవ్వు—ఈ సారి పంట బాగుండటానికి తప్పక సంస్కారం చేయాలి అన్న ఒత్తిడి. పంటకి ఇచ్చే మొదటి నీరు, మొదటి గాలి, మొదటి వర్షం అన్నీ ఆయనకు పిల్లల్లా. ఈ ఏడాది కూడా ఋతుపవనాలు ముందుగా మురిపించి, ఆయన చెట్లను తొందరపాటి ఆనందం కలిగించాయి. రంగయ్యకు నోరు తెరిచి చెప్పాల్సిన మాట ఒకటే: “సీజన్ బాగుంటే కుటుంబానికి తినుబండారం బాగుంటుంది.”

ఆయన విత్తనాలు వేసినప్పుడే ప్రకృతి మసూది. మొండికేసి మూడు వారాల క్రితం ఆకాశం పేలికిందేలా మారింది. పంట సగం ఉన్నా, సగం పోయిందనే నిశ్వాసం—మొక్కలు తడిగా చనిపోయిన జాడలు దురదృష్టపు నోటీసులా. రంగయ్య నేలలో కూర్చుని పొడిచిన మట్టిని ఆవశ్యకంగా తలుచుకుని, మడతెత్తి తన కడుపులోని నిశ్శబ్దం విని తీసుకున్నాడు.

వర్షం రావడమే కాదు—కొద్ది రోజుల్లో వరదలు వచ్చి బురద జల్లేశాయి. పొలంలో విరిగిన బలహీన మొక్కలు ఓ పక్షిగా చింకిపోతున్నట్టే. రంగయ్యకు ఊరుకోలేని బాధ తగిలింది. “ఇది సహ్యం కాదు,” అని ఆయన తల వారిచాడు. తను ఊరిస్తూ యూరియా కోసం ప్రారంభించాడు—కిసాన్ బంధువుతో, ఓ చిన్న తరగతి వడ్డీతో కూడిన బస్తా తీసుకుని వచ్చాడు. కానీ అక్కడే రాజకియ బాగోతం మొదలయ్యింది: యూరియా బస్తాలు లబ్ధి కారులతో ఎగబడిపోయాయి, మధ్యవర్తుల హవా, గంటల పాటు అర్ధరాత్రి డ్రామాలు.

నడిపి బస్తాను తెరిచి పంటలకు వేస్తున్నప్పుడు పక్కనే కేకలు వినిపించాయి. “ఇకనుండి గింజలతో కంకులు పెడితే పందులు మళ్లీ వచ్చే,” అని కొందరు చెప్పారు. దళారులు, మధ్యవర్తులు, పక్కపాట్ల నాయకులు — ఈ వ్యవసాయ వ్యాపారానికి వారికి మాత్రమే యాజమాన్యం అనిపించిందేమో. రైతులు కుటుంబాల రక్షకులుగా మారి పోయారు, కానీ యాజమాన్యం చేతులు జారిపోతోంది.

పాఠశాల బోధకుడిలా రంగయ్య ఏడుస్తున్నాడంటే తప్పు కాదు. “రైతు అంటే అలుసే,” అని ఆయన మోనిగా అనుకున్నాడు. అలసి పోయిన రైతు పరిష్కారం కోసం బేన్జ్ కారులో నీవు లేదా నేనేమో చేరుకున్నాము. కానీ వారి జీవితానికి గంజీ కరువు ఎలా? నడిపికు తెలుస్తోంది: వ్యవసాయం అతి పెద్ద వ్యాపారం, కాని యాజమాన్యం ఎవరికీ ఉందో క్లియర్ కాదు — ఇది రైతులకు కాదు, లాభాలకి పని చేస్తున్నవారికి అంటే అందరికి.

ఒక సాయంకాలం, పల్లెటూరి ప్రజల మధ్య రైతుబంధువుల సమావేశం జరిగింది. రంగయ్య స్టేజ్ పైకి ఎక్కగా, కన్నీళ్లతో మాట్లాడెను. “మన మట్టే మనం వదలలేము,” అని ఆయన చెప్పాడు. మాటలు గట్టి, కానీ హృదయం ఫాటా. ప్రజలు ఆలస్యం లేకుండా ఒకరికొకరు సహాయం చేయాల్సిన దిశగా ఒప్పుకున్నారు — వాటి లో ఓ చిన్న పథకం: వేరుగా నిలవడం కాదు, చేరి బియ్యం, గుడ్లు, సాధారణ సరుకుల బదులుగా పంటను మార్కెట్లో నేరుగా తేవడం.

కొద్ది వారాల త్యాగం, బహిరంగ వేదికలు, స్థానిక రైతుల మార్కెట్‌లు ఏర్పాటయ్యాయి. మధ్యవర్తుల దారాల్ని కొంత ఉద్దేశపూర్వకంగా తగ్గించారు. నడిపి వారి సమూహానికి నాయకత్వం వహించాడు — తాను నేర్చుకున్న రహస్యాలు, అతని తల్లిదండ్రుల నెమ్మదైన పాఠాలు ఇప్పుడు ఒక కొత్త దారిని చూపాయి. పల్లెటూరి చిన్న చిన్న అమ్మవార్ల నుంచి పెద్దవారు వరకూ కలిసి పంటలో ఉండి, గుండె తిప్పలేకుండా పెరిగిన మొక్కలను కాపాడుకున్నారు.

కట్టి వరి కుట్టిన రోజులలో, నడిపి ఆ ఓటమి రాత్రులను తిరిగి చూస్తాడు. అతని ముఖంలో నిండని నిరాశకు బదులుగా ఇప్పుడు ఒక నిశ్శబ్దమైన ఆశ ఉంది. అతని పంట సరిగ్గా కాదు — అయినా పిల్లల ఆకలి తీర్చడానికి సరిపడే పంట వచ్చింది. రైతన్నకు మిగిలింది: నిర్లక్ష్యాన్ని అవగాహనగా మార్చుకుని, తన సమాజాన్ని నిలబెట్టుకోవడమే.

కథా అంతం కాదు — ఇది ఒక ప్రయాణం. నడిపి కు ఎప్పుడూ తెలుసు: ప్రకృతి తోబుగా ఉండొచ్చు, రాజకీ యజమాన్యం మాయం కావచ్చు, కానీ పల్లె ప్రజల ఏకతే నిజమైన బలమే. ఆ బలంతోనే రైతు అసలైన యాజమాన్యం—తన జీవనాధారం తిరిగి పొందగలడు.

నడిపి ఒక రోజు పాత కంచుమెతుకు మంచంపై తిరిగివడి స్తంభాన్ని చూస్తాడు. అతని కన్నీళ్లు మెల్లగా నవ్వుగా మారతాయి. “మనం మూడ్చుకుంటేనే చింజేలు తేది,” అని మూర్తిగా మాటలాడి, పంటవేళ మళ్లీ మడతెత్తుకొని బయటికి వెళ్ళిపోతాడు — నిశ్శబ్దంగా, కానీ సంకల్పంతో.

నడిపి✍️✍️